واقف اسرار حدوث و قدم ماحصل خلقت ارض و سما است

همچو مسيحا سُخنش روح بخش گُمشدگان را سوى حق رهنما است

در كف امرش همه كون و مكان تابع فرمان جنابش قضا است

ز ابر عطايش همگان بهره مندغم زدگان را كرمش غم زدا است

همچو نبى صاحب صفح جميل مُلتزم عهد الست و بلى است

سبط المصطفى، ص: 4

هر كه شد از معرفتش بى نصيب هر عمل آرد هدر است و هبا است

شبه نبى شبل على شير حق زاده نيك اختر خيرالنساء است

مرقد پاكش كه كنون در بقيع مُنهدم از ظُلم گروهى دغا است

مطلع انوار و مطاف ملك قبله آمال همه اصفيا است

صاحب اين وصف و علامات كيست؟كاين همه اش قدر و مقام و بها است

سبط مهين حافظ شرع مبين سيّد خوبان حسن مجتبى است

گرچه به تعظيم مقام حسين هر چه بگويند بجا و روا است

دين ز فداكارى او زنده است پيشرو و سيّد اهل ابا است

حلم حسن نيز در احياى دين نقش عظيمش نه كم از كربلا است

موقف او موقف جانكاه بودصبر در آن تلخ تر از هر بلا است

زخم زبان، تير ملامت ز خلق سخت تر از تيغ و سنان عدى است

ديد كه احوال ديگر گونه است عصر نه عصر على مرتضى است

مالك اشتر شد و عمّار رفت دين خدا مسخره اشقيا است

غير تنى چند ز اصحاب صدق كه شيوه شان ثبات عهد و وفا است

بقيه پيمان شكن و دين فروش خيانت و نفاقشان برملا است

منحرف از حق شده خرد و كلان قلوبشان اسير جاه و هوا است

حيله و جوّسازى و مكر و فريب سياست زاده هند دغا است

راه دگر بايد و برنامه اى دست به پيكار زدن نابجا

است

در آن شرايط و چنان جوّ حادّكه عقل، مغلوب هوس هاى ما است

عزم رسل بايد و صبر بزرگ تا بتوان كرد چنانچه سزا است

گروه ظاهرنگر تندروكه كارشان زعقل و بينش جدا است

فتنه گر و كج نظر و بى ادب شعارشان نعره و بانگ و صدا است

فضول و بى مايه و مغرور و دون كه هر چه گويند همه ادعا است

بى خبر از مآل كار امام كه خير دين است و رضاى خدا است

زخم زبان ها به جنابش زدندكه راه تو نيست صواب و خطا است

ليك نيفتاد به عزمش خلل مرد خدا را به خدا اتكا است

آنكه خدا را نفروشد به خلق چه بيمش از سرزنش ماسوا است

خلاف آراء عوام آن كه كردشجاعتش شجاعت انبيا است

سبط المصطفى، ص: 5

گزينش موضع حسّاس اوگزينش رنج و غم و ابتلا است

اى مه برج شرف و مجد دين اى كه به تو عالم امكان بپا است

قدوه ابرار و جمال وجودپرتوى از نور تو شمس الضحى است

كار تو و راه تو اسلام رابدون شك مايه عزّ و بقا است

روى شما مصحف انوار حق بوى شما قوت دل و جان فزا است

در گه توصيف و ثناى شمامنطق و انديشه ما نارسا است

فارغم از فكر بهشت و جحيم تا كه مكانم سر كوى شما است

اى كرم و لطف و عطايت عميم خاك درت چشم مرا توتيا است

«لطفى صافى» است كمينه غلام هر آن كسى را كه ز اهل ولا است